Пункт погляду журналіста: Быць добрым нямодна?

«Да людзей трэба адносіцца так, як бы ты хацеў, каб адносіліся да цябе» — выраз, добра вядомы многім. Ну, скажыце, каму не хочацца, каб пра цябе клапаціліся? Ці іншы раз прытуліцца да кагосьці альбо паведаць камусьці пра набалелае? Такі ўжо чалавек: якім бы ён ні быў аптымістычным і цярплівым, ён мае патрэбу ва ўвазе да сябе.

Слова мае вялікую сілу: яно і лечыць, і калечыць. Трэба ж спяшацца гаварыць менавіта добрыя словы, не шкадаваць іх для родных, калег, знаёмых. Тэлефанаваць бацькам, падтрымаць суседа ў складанай сітуацыі, не абразіць суразмоўцу, у якога зусім іншае меркаванне.

А як адносяцца да нас у арганізацыях і ўстановах тыя, хто па прафесійным абавязку павінен сустракаць нас ветліва? У магазіне і Доме быту, у паліклініцы і аптэцы, на пошце і ў банку, дзе часта прыходзіцца бываць і дзе могуць, на жаль, сапсаваць настрой? Не сакрэт, што добрыя адносіны запамінаюцца надоўга, і туды зноў захочацца прыйсці.

Жыццё іншы раз нас выпрабоўвае — аказваемся ў складанай сітуацыі. Справіцца з бядой аднаму бывае няпроста, і як важна, калі ў хвіліны трывогі і роспачы на дапамогу прыходзяць тыя, хто падставіць плячо. Дзякуючы іх дапамозе вяртаюцца ўпэўненасць і вера ў заўтрашні дзень, хочацца зноў радавацца жыццю і рабіць добрыя справы.

У народнай прымаўцы гаворыцца: “Што аддаў, тое тваё”. А ці часта мы спяшаемся рабіць добрыя ўчынкі? Рабіць так, як падказвае сумленне, і хаця б таму, што па-іншаму не можам і не жадаем. А падарыўшы радасць іншым, не заўважаем, як самі ўзбагачаемся духоўна, а заўтра зноў спяшаемся на дапамогу.

Добрым быць няпроста — не раз пераконваемся на практыцы. Іншы раз трэба пастукацца ў многія дзверы, каб вырашыць пытанне. Не заўсёды бескарыслівыя ўчынкі ўспрымаюцца іншымі з разуменнем (быццам стараемся для сябе). Даказваць на гэты конт нічога не хочацца, бо наўрат зможа пачуць нас той, хто мяркуе па-іншаму. Хаця пераканана, што добрых людзей значна больш, чым раўнадушных і абыякавых. Адзін з доказаў таму — шматлікія падзякі, якія змяшчаюцца на старонках газеты “Полымя”, іх звычайна адрасоўваюць добразычлівым людзям, якія падтрымалі ў складаных жыццёвых сітуацыях. У гэтым спісе нямала тых, хто па прафесійным абавязку ўдзяляе ўвагу і праяўляе клопат пра сваіх калег па працы, а таксама родныя, блізкія, суседзі — свет не без добрых людзей.

Кожны з нас выбірае справу па душы і імкнецца добрасумленна выконваць свае абавязкі. У чалавека ёсць свае прыярытэты ў жыцці. Адны выбіраюць шлях служэння людзям, другія проста робяць добрыя ўчынкі, трэція толькі імкнуцца да гэтага. У любым выпадку людзі дабрыню свайго сэрца аддаюць тым, хто побач, і гэта, безумоўна, радуе.

Бытуе меркаванне, што ў наш безупынны і бурлівы час быць добрым нямодна. Але ж пагадзіцеся: іншы раз хочацца сагрэцца менавіта ля тых людзей, якія выпраменьваюць цяпло сваёй душы ў адносінах да іншых. З імі надзейна ў жыцці, яны не падвядуць, на іх заўсёды можна пакласціся. Звычайна пра такіх людзей гавораць: за імі, як за каменнай сцяной.

«Дабрата можа апраўдваць сама сябе. Мы становімся добрымі таму, што робім дабро», — заўважыў мысліцель. Менавіта дабрата, як і прыгажосць, можа выратаваць свет. Калі чалавек будзе жыць у гармоніі з прыродай і клапаціцца пра тых, хто побач, то свет стане намнога дабрэйшым.
Галіна СМАЛЯНКА.

Читайте также:

Пункт погляду журналіста: Дзеці і бяспека

Точка зрения журналиста: «Работайте над самооценкой, а не над весом»