Кореличские поэты делятся романтичным осенним настроением

УСПАМІНЫ БУДЗІМ З АСАЛОДАЙ…

Неўзаметку падкралася восень… Сарамлівыя ранкі асцярожна рассыпаюць сонечныя промні, каб сагрэць астыўшую за ноч зямлю; жухне лісце каштанаў; у зялёных кронах дрэў усё часцей з’яўляюцца фарбы восеньскай палітры; пусцеюць палі, агароды; астры і вяргіні з надзеяй углядаюцца на неба, спадзеючыся, што яшчэ не хутка падзьмуюць халодныя вятры ды прынясуць назойлівыя зацяжныя дажджы, якія могуць знішчыць вясёлую кветкавую прыгажосць. Цягне дымам з бульбяных палёў, рана вечарэе, усё наўкола заціхае ў нямым чаканні звыклых восеньскіх прымаразкаў. Дыхаецца лёгка, у такі час душа імкнецца да пераасэнсавання пражытага, перагортвае ў думках дарагія сэрцу ўспаміны, якія будзім мы ў сваіх сэрцах з асалодай. Менавіта аб гэтым і вершы нашых чытачоў. У іх — незабыўныя вобразы, светлыя пачуцці, роздумы аб вечным, што ўпрыгожвае наша жыццё.

Галіна КАЛТУНОВА

СНОВА ОСЕНЬ

Снова осень шиповника дарит букеты,
Уплывает вдали паутинкою лето.
Гроздья ягод горят, украшая калину,
А на сердце печаль и тоска у дивчины.
Не поют птицы ей о любви до рассвета,
Знать, любимый с другой свил гнездо себе где-то,
Ей оставил напрасных надежд паутину,
Одиночества цепи на сердце накинул.
Отчего же к ней судьба, как холодная осень?
Лишь надеждой любви над шиповником просинь…
Пусть же встретится ей ее рыцарь-мужчина
И преклонит колено пред гордой дивчиной.
Заалеет любовь в сердце, словно шиповник,
Муж любимый ей нужен, не друг, не поклонник,
Чтоб всю жизнь с ним прожить и в любви, и согласьи…
Подари, осень, девушке женское счастье.

Леонила ДЕНЬКЕВИЧ

НЕ СПЕШИ, МОЯ ОСЕНЬ

Осень закружила листопадом,
Рано в гости к лету собираясь…
Пахнет на земле душистым садом,
На душе приятная усталость.
Георгины с пышными цветами
Медленно головами качают,
Мальвы озорные стройными рядами
Дружно меня в гости зазывают.
Не спешу на встречу к тебе, осень,
Я хочу еще остаться в лете…
На полях моих еще не сжата озимь,
Мир вокруг так радужен и светел.
Не беда, что лето постаралось,
Кружева морщин у глаз нарисовало…
Теплых дней немного уж досталось,
Подожди ты, осень, самую лишь малость.

А. ОВЧИННИКОВА (КОДЛУБАЙ)

НЕЗАБЫЎНАЕ

У жыцці маім ёсць хвіліны,
Якіх нельга ніколі забыць,
І жывуць яны ва ўспамінах,
Бо што зробіш — час хутка бяжыць!
Як прыемна ўспомніць пра тое,
Якім светлым дзяцінства было!
Бесклапотнае, залатое,
Неўзаметку яно прайшло.
Альбо ўспомніць пра маміны рукі,
Што ўсю ноч калыхалі цябе,
Песні дзіўнай чароўныя гукі,
Што спявала матуля табе.
Грэе ў думках юнацтва заўсёды
Незабыўнасць тых даўніх хвілін…
Успаміны буджу з асалодай,
Калі з імі адзін на адзін…

Міхаіл СІНІЦА

ЦЫГАНСКІ ТАБАР

А табар цыганскі прыйшоў на світанку,
Турботы няма с той пары.
Звіняць у мястэчку i песні, i танцы —
Гуляе стары i малы.
Заве шматгалосы, вясёлкавы табар,
У радасці тоне журба.
I кожны, хто шчыра спявае — той сябар,
I долі найлепшай няма.
А вочы цыганкі — бы два дыяменты,
Як вогнішчы ярка гараць.
Раскрые цыганка далонь у «кліента»,
Каб праўду яму расказаць.
Час прыйдзе — пасядуць iзноў у кібіткі,
Бо ў жылах — цыганская кроў.
Свабода, прастора — ix сцяг i здабыткі —
Завуць ix кудысьці ізноў…

Аляксандр АБАДЗІНСКІ

БЕЛАРУСЬ

Живу в стране лесов, озер и рек
И Родиной своею я горжусь.
Я счастлив, я — свободный человек,
И горд уж тем, что белорус!
И вправду ведь в народе говорят:
Мол, где родился, там и пригодился.
Земле своей не изменил, и этому я рад.
Я с детства в свою Родину влюбился.
Быть может, есть где страны и получше,
О разных вкусах спорить не берусь.
А я люблю твои поля, болота, пущи,
Люблю тебя, родная Беларусь!

Павел КРАВЕЛЬ,
Дом-интернат, агр. Б. Жуховичи

РАДЗІМА

Я дзянькі падганяю, выхадныя чакаю —
Агарод прапалоць, грыбоў, ягад сабраць.
Горад я пакідаю, к Рудашам пад’язджаю,
А там да Падгайны рукою падаць.
Нас заўсёды раней сустракала матуля
У чысцюткай хусцінцы, святочны халат…
Выхадныя прайшлі і, паверце, адтуль я
З неахвотай збіраюся ехаць назад.
У хацінцы бацькоўскай і цёпла, і слаўна,
Нарадзілася тут, гадавалася тут…
Для мяне ты — найлепшая ў свеце, Падгайна,
Самы родны, патрэбны ў жыцці маім кут.
Вёска на гай кожны дзень углядаецца,
Можа, Падгайнай таму называецца.
Хатка бацькоўская вабіць, чакае,
Нібы матулечка зноў сустракае.
Нарадзілася тут, тут дзяцінства прайшло,
Мне ж здаецца цяпер: гэта ўчора было…

Яўгенія ХАЛУПКА (ТАЛЮК)

СУДЬБА

Моя судьба со мною шутит:
То приласкает, то закружит,
То вдруг прогонит, то вернет.
И кажется — совсем загубит,
Но сразу тут же приголубит.
Швырнет достатком вдруг в меня,
И вмиг оставит без рубля,
Чтоб свое место знала я.
Бывает, счастье мне пророчит,
То слушать ничего не хочет,
А то здоровье заберет…
Потом подумает, вернет.
Меня обнимет — оттолкнет…
И кто ее тут разберет?
Какое счастье меня ждет?
И как поступит вновь она?
Какая я судьбе нужна?

Эмма РУСАК

МАРА

Бусел праляцеў над нашай хатай,
Значыць, будзе ў нашай хаце лад!
Зразумейце мяне, мама, тата,
Што не цацкі мне патрэбны, шакалад.
Нездарма той бусел выбраў нашу хату:
Надаела мне сядзець адной,
Я хачу сястрычку альбо брата,
Каб гуляў, каб цешыўся са мной.
Бусел — добра, трэба йшчэ таксама,
Каб капусты пасадзіла болей мама…

Вольга БЕРНАТОВІЧ,
Дом-інтэрнат, агр. В. Жухавічы

ЛУННАЯ ТРИАДА

Лунная триада, ветер за окном …
Пишет песни лето проливным дождем.
И закат распишет золотую медь,
И сегодня с ветром мне бы улететь,
Станцевать на небе танец тишины
И смотреть сквозь пальцы на огни земли,
Написать на звездах песню о любви,
Воплотить сегодня все свои мечты.
А проснувшись утром, рассказать ему
Про закат янтарный, странницу-луну…

Светлана Дубченок-Мишукова

ВЕДЬМОЧКА

Как блистала она на балу! —
Стать принцессою очень хотела,
Но уселась потом на метлу
И на шабаш к чертям улетела.
Принц влюбленный беглянку искал,
По дремучему лесу скитался,
Пока сам страшным Лешим не стал,
И с нечистою силой связался.
И так было уже суждено:
Видит вдруг развалюху-избушку,
У дверей помело и окно,
А в окне том — красотку-старушку.
И примерил он ей башмачок,
Тот, который беглянкой потерян…
А мораль? —
На Руси дурачок
Был всегда ведьме предан и верен.

Василий ВИТЬКО

ЛЮБЛЮ…

И в семьдесят, словно в семнадцать,
Душой остаюсь молодой.
Мне хочется миру признаться:
Не нужен пока что покой.
Мне любы закаты, рассветы
И неба бездонный простор,
Земля, что любовью согрета,
С морями, массивами гор…
Люблю бесконечно березки
И кленов осеннюю медь,
Рябин придорожных полоски…
Мне хочется нежно воспеть
И жаворонков в небе песни,
Над речкой трели соловья,
Сирени рай, черемух вешних…
Люблю тебя, моя страна.

Александра ПАНАСЕНКО

НЕЗАБЫЎНЫЯ ЎСПАМІНЫ

У час, калі загараюцца зоркі,
Мне памрояцца ў чыстым акне
Сенажаці, лясы і пагоркі,
Што завуць у дзяцінства мяне.
Там, на лузе, высокія травы
Пад цяжарам прынёманскіх рос,
Злева — рэчка і домік — направа,
Дзе жыве добры дзядзька Антось.
Прыгадаю, як нейку замову,
Што ў снах праз гады прабяжыць,
Як суседка пагоніць карову
На лужок, што ля Нёмна ляжыць.
Дзед шнуры раскідае па Нёмне
За сцяною сівых туманоў,
Як Няптун, са снасцямі ў чоўне,
Ён лавіў двухпудовых самоў.
Калі ўлоў удаваўся багаты,
Ад спрадвечнай спагады людской
Ён прыносіў і ў нашую хату
Міску з рыбай, што ззяла луской.
Адплыло ў нябыт тое шчасце,
Гады коцяцца ўжо пад адкос…
Да магілак мне б іхніх прыпасці,
Словам верша ўзняць да нябёс.
І як споведзь жыцця ў бяссонне
Ночка, ручка і белы лісток,
Дзе па левую руку — бяздонне,
А направа — у дзяцінства масток…

Марыя ПАЛУЯН