Жители Кореличского района, переехавшие из России, рассказывают, что объединяет белорусов и россиян

02.04.2022 570 Админ

Жаданне жыць у міры і быць шчаслівымі – гэта тое, што нас аб’ядноўвае. Народы Беларусі і Расіі ўжо шмат гадоў звязваюць не толькі эканамічныя, адукацыйныя і культурныя напрамкі, але і людзі, чые лёсы непарыўна звязаны з абедзвюмя дзяржавамі. У Карэліцкім раёне жыве нямала людзей, якія пераехалі сюды з Расіі.

– Я родам з вёскі Мядзведзі Краснагорскага раёна Бранскай вобласці, – распавядае Раіса Ракач. – Пасля заканчэння школы я выбірала, куды паступаць. Мае старэйшыя сёстры на той момант ужо жылі ў Беларусі, у Магілёве. Мне захацелася таксама паступіць у Магілёўскі бібліятэчны тэхнікум. Пасля яго заканчэння я трапіла па размеркаванні ў Карэліцкі раён, а менавіта ў Некрашэвіцкую бібліятэку. Недалёка ад яе размяшчаўся мясцовы клуб, дзе мы і пазнаёміліся з маім мужам Мікалаем, як водзіцца, на танцах. Ён родам з вёскі Тарасавічы. Абодва мы працуем у КУСП «Чарняхоўскі-Агра», жывём у вёсцы Вялікая Слабада. У нас два дарослых сына, старэйшаму Дзмітрыю 31 год, у яго падрастае сын Мікіта, якому будзе ў маі 6 гадоў. Нашаму малодшаму сыну Вані 27 гадоў. Абодва атрымалі вышэйшую адукацыю ў БНТУ, у іх ужо свае сем’і, яны вельмі сямейныя і паважаюць нашы традыцыі. Кожны год я прыязджаю на сваю малую радзіму, наведваю сястру. Стараюся падтрымліваць сувязь з роднымі. Яшчэ з часоў жыцця ў Расіі я прывыкла рабіць фірменныя тонкія бліны з тварагом, у Беларусі ўсё часцей пышныя бліны робяць, а ў нашай сям’і павялося гатаваць тонкія-тонкія. Рэцэпт вельмі просты: 3 курыных яйкі, паўлітра малака, сталовая лыжка цукру, паўтары шклянкі мукі і трохі солі. Для начыння змешваю тварог з яйкам і цукрам. Кожны раз, калі рыхтую такія блінцы, быццам вяртаюся ў дзяцінства. Я лічу, што цеснае супрацоўніцтва нашых дзяржаў – гэта гарант міру і дабрабыту. Мы вельмі блізкія адзін аднаму, у нас агульныя традыцыі і менталітэт, важна гэта захоўваць і падтрымліваць.

– У 1989 годзе мы з бацькамі пераехалі ў Беларусь з Узбекістана, я ў той час была яшчэ школьніцай, – дзеліцца Вольга Вінаградава. – Аднойчы мой тата прыехаў у камандзіроўку ў беларускі горад Жодзіна. Яму вельмі спадабалася там і, параіўшыся з мамай, яны вырашылі перабрацца ў Беларусь на пастаяннае месца жыхарства. Мне не было складана прывыкнуць да новага месца, паколькі да ўсходняга горада Зарафшана я жыла ў Юр’еўцы, гарадку Іванаўскай вобласці, а культура і традыцыі беларускага і расійскага народаў вельмі цесна пераплятаюцца. Магчыма, таму што нарадзілася я яшчэ пры СССР, то ўсе нашы народы я бачу чымсьці цэласным і непарыўным, а таму і лічу Радзімай як Расію, так і Беларусь, і Узбекістан. Зараз я працую ў КУСП “Чарняхоўскі-Агра” кладаўшчыком. З’язджаць з Карэліччыны я б нікуды не стала, бо тут ужо ўсё маё жыццё і ўся сям’я. У нас з мужам трое дзяцей. Сыну Дзмітрыю 25 гадоў, у яго ўжо ёсць сынок Раман, якому споўнілася два гадкі. Сярэдняму сыну Мікіту 15, ён вучыцца ў каледжы па спецыяльнасці «Турызм і гасціннасць», а дачка Вераніка – у школе, ёй 9 гадоў. Тут і мой сад, дзе я вырошчваю яблыкі, грушы, вішні, буякі, ажыны, маліны і многае іншае. Мне вельмі хочацца, каб нягледзячы на адлегласці, нашы народы заўсёды адзін аднаго падтрымлівалі і не забывалі.

– У Беларусь я пераехала, калі мне было 20 гадоў, – адзначае Марына Багушэвіч. – Я родам з Разанскай вобласці, там вучылася ў швейным тэхнікуме на бухгалтара, а майго мужа ў той час з Беларусі адправілі служыць у Разань, так мы і пазнаёміліся на маёй малой радзіме, а пасля паехалі да яго. Тут я прыйшла на працу загадчыкам склада ГЗМ у СВК «Маяк-Заполле». У нас два сына. Старэйшаму Мікалаю 29 гадоў, ён працуе майстрам па будаўніцтве. Малодшаму Аляксею 21 год, ён працуе на заводзе «Навагрудскія дары». Менавіта ў Беларусі прайшла большая частка майго свядомага жыцця. Аднак я не магу сказаць, што мне было складана прывыкнуць. Зямля і гісторыя аб’ядноўваюць нашы народы. У нас падобныя традыцыі, клімат і самі людзі. Мне вельмі хочацца, каб усе жылі ў міры, ставіліся адзін да аднаго з цяплом, павагай, разуменнем.