Депутаты Красненского сельсовета стараются сделать жизнь сельчан лучше и комфортнее

Дэпутат на вёсцы – самы блізкі да народа чалавек. І невыпадкова ў мясцовыя Саветы дэпутатаў вяскоўцы выбіраюць найбольш адказных і ініцыятыўных людзей, якіх ведаюць не адзін год.  Таццяна  Дзедуль з’яўлялася дэпутатам Красненскага сельскага Савета 27 і 28 скліканняў. Зрэшты, і не маючы цяперашняга статусу, жанчына заўсёды ахвотна дапамагала землякам вырашаць розныя пытанні.  Жукі – невялікі населены пункт з пажылым насельніцтвам. Тут разам з мужам Уладзімірам усё сваё жыццё пражыла Таццяна Вячаславаўна. Тут нарадзіліся дзве дачкі:  старэйшая Марына –  ужо працуе, малодшая Алёна – студэнтка Гродзенскага аграрнага ўніверсітэта.

Праблемы, з якімі сутыкаюцца вяскоўцы, мясцоваму дэпутату знаёмыя не па чутках: быў перыяд, калі даводзілася даглядаць  бабулю,  якая  патрабавала да сябе асаблівай увагі.  Яна была інвалідам першай  групы.  Вось міжвольна і навучылася  блізка да сэрца прымаць усё, што звязана з жыццём людзей у шаноўным узросце.

Таццяна Вячаславаўна працавала прадаўцом у мясцовым магазіне. Улічваючы яе энергічны характар і энтузіязм, у ліпені 2021 года ёй  прапанавалі ўзначаліць ферму “Востухава” СВК “Маяк-Заполле”.  Не маючы спецыяльнай адукацыі, згадзілася, паспрабавала  –  і усё атрымалася. Добрасумленная праца дапамагла з’яднаць добры калектыў, ёсць добрыя  вынікі.  Акрамя асноўнага месца працы, дэпутацкай дзейнасці,    яна яшчэ і стараста вёскі Жукі.

– Проста людзі ў нас з вялікай душой – не могуць трываць безгаспадарлівасці. Нягледзячы на шаноўны ўзрост,  імкнуцца трымаць тэрыторыю ў парадку. Толькі каля пустуючых дамоў наводзіць парадак даводзіцца пры садзейнічанні сельвыканкама, – расказвае  Таццяна Вячаславаўна.

Па першым закліку дэпутата вяскоўцы выходзяць на суботнікі, займаюцца добраўпарадкаваннем у грамадскіх месцах, прыводзяць у парадак мясцовыя могілкі, прыбіраюць пустазельную расліннасць, не дапускаюць утварэння стыхійных звалак. Яны ахвотна падтрымліваюць  і іншыя ініцыятывы.

Так,  па  ініцыятыве мясцовага дэпутата было праведзена свята вёскі Жукі. Увогуле, жанчына заўсёды імкнецца разнастаіць жыццё вяскоўцаў. На праваслаўныя святы для насельніцтва запрашае мясцовых артыстаў, святароў. Урачыстасці  праходзяць на высокім  узроўні.

З кіраўніцтвам сельвыканкама мясцовы дэпутат працуе ў цесным кантакце. Аператыўна паведамляе аб узнікаючых праблемах, якія хвалююць вяскоўцаў. Некаторыя, напрыклад, звязаныя з вулічным асвятленнем, атрымліваецца вырашыць хутка. З іншымі – складаней.

Надзённых пытанняў у сельскім жыцці заўсёды хапае. Таму клопатаў у дэпутата сельвыканкама не змяншаецца. Але гэта не ў цяжар Таццяне Вячаславаўне. Яна  рада, калі атрымліваецца зрабіць жыццё аднавяскоўцаў лепшым і больш камфортным.

Па словах  старшыні Красненскага сельскага Савета Тамары Лейкі, дэпутаты сельскага Савета дэпутатаў заўсёды займаюць актыўную пазіцыю, і лічыць, што  адзін з важных момантаў – дэпутат павінен працаваць у мясцовай гаспадарцы. Гэта значыць мясцовы чалавек, як той казаў, з народа.

– Дэпутаты сельскага Савета дэпутатаў – гэта актыў, падтрымка і апора старшыні сельвыканкама. Да выканання сваіх абавязкаў у іх адказны падыход. І ў нашым сельсавеце яны  такія, – сцвярджае Тамара Мікалаеўна. – Напрыклад,  Алена Меляняка працуе аператарам  дыспетчарскай службы  на ўчастку № 2  в. Паланая,  Вячаслаў Трафімчык – загадчык вытворчага ўчастка № 2, абодва члены СВК “Маяк-Заполле”. Працуючы у сельгаспрадпрыемстве, яны блізкія да вяскоўцаў, таму і пытанні, якія хвалююць выбаршчыкаў,  добра ведаюць і імкнуцца аказаць пэўнае садзейнічанне ў іх  вырашэнні. У статусе дэпутата гэтыя людзі   ўжо нямала гадоў, па натуры адказныя, і гэта імпануе людзям.

– Быць заўсёды побач з людзьмі – гэта маё крэда не толькі як дэпутата, займаемая пасада гэтага патрабуе.  Кожны чалавек заслугоўвае ўвагі і клопату.  Трэба расчысціць дарогу ад снегу або спілаваць складанае дрэва на асабістым участку – чаму не дапамагчы? Увогуле, бяру на заметку пытанні, якія цікавяць, і даводжу іх да старшыні сельвыканкама. Пасля разам усё абмяркоўваем і шукаем магчымыя шляхі вырашэння. Што хвалюе людзей? У асноўным гэта пытанні бытавога характару.  Сёння нашы жыхары ўвагай не абдзелены, узровень жыцця павышаецца: гандаль працуе,  працай забяспечаны, жыллё таксама ёсць, – гаворыць Вячаслаў Трафімчык.

– Галоўнае – прыслухоўвацца да людзей, – перакананая Алена Меляняка. – Сёння людзям не патрэбныя прыгожыя, але пустыя словы. Важна і неабходна ажыццяўляць  тое, што прадыктавана канкрэтнымі рэаліямі і становішчам. З людзьмі трэба мець зносіны, ведаць іх клопаты, быць уважлівымі да меркавання і рабіць усё магчымае, каб ім жылося камфортна, а населеныя пункты, месцы адпачынку і тэрыторыі населеных пунктаў былі дагледжанымі і чыстымі. Заўсёды прытрымліваюся думкі: дапамога павінна быць рэальнай і ўсебаковай.  Клопат пра поспехі канкрэтнага чалавека і грамадства, гаспадарчыя справы ляжаць у аснове  дзейнасці прадстаўнікоў мясцовай улады.

Так, клопаты сельскага дэпутата – гэта  дадатковая нагрузка, якая патрабуе намаганняў і часу. Але справа яшчэ ў маральнай адказнасці, якая не кожнаму па плячы. Неабыякавасць, удзел, суперажыванне падахвочваюць дэпутатаў вырашаць праблемы сваіх аднавяскоўцаў, якія ведаюць яны не па чутках, а знутры.

Па роду асноўнай дзейнасці дэпутат вёскі  Краснае Красненскага сельскага Савета Мікалай Гавака – настаўнік ДУА “Красненская сярэдняя школа Карэліцкага раёна”.  Як педагог ён асаблівае значэнне надае выхаванню моладзі.  Не пройдзе міма, калі маладыя людзі, напрыклад, няправільна сябе паводзяць падчас адпачынку. Працуючы настаўнікам фізічнай культуры, сваім асабістым прыкладам  стараецца прывіваць любоў да спорту і актыўнага ладу жыцця. Прызнаецца, што з сучасным пакаленнем нялёгка: гаджэты і інтэрнэт моцна ўплываюць на дзяцей і іх захопленасць спортам. Аднак настаўнік знаходзіць патрэбны падыход да кожнага дзіцяці, і таму практычна ні адно раённае спаборніцтва не абыходзіцца без удзелу красненскай каманды, якая, як правіла, паказвае там годныя вынікі і нярэдка трапляе на п’едэстал.

– Я не толькі настаўнік-прадметнік, я з’яўляюся яшчэ і класным кіраўніком адзінаццацікласнікаў. Часта   даводзіцца сустракацца з бацькамі вучняў, таму лічу, што настаўнічаць на вёсцы і быць у баку ад праблем аднавяскоўцаў проста немагчыма,  – кажа суразмоўца, выкраіўшы акенца паміж урокамі. – Звяртаюцца з самымі рознымі пытаннямі. Адным патрабуюцца толькі словы падтрымкі, другім парада, ну а камусьці і дапамога ў вырашэнні пытання.  Разам з мясцовай уладай стараемся дапамагчы.

Кацярына КУКАНАВА

Фота аўтара і з архіва газеты «Полымя»