Многодетный отец Евгений Шнырко из г.п. Мир рассказывает о том, как ему удается быть любящим папой и мужем, профессионалом своего дела и студентом-заочником

 

Сям’я Шнырко з г.п. Мір стала пераможцам раённага этапа рэспубліканскага конкурсу «Сям’я года». Пазнаёміліся з мнагадзетнай сям’ёй Яўгена Шнырко з г.п. Мір бліжэй.  Будучы галава вялікай сям’і нарадзіўся і рос да пятнаццаці гадоў у Казахстане, потым сям’я пераехала ў Ляхавіцкі раён Брэсцкай вобласці. Пасля заканчэння Слонімскага медыцынскага вучылішча працаваў на ФАПе ў в. Кожава, а ў 2010 годзе прыступіў да працы фельчарам  хуткай дапамогі ў г.п. Мір. На гэтым малады медык не спыніўся. Зараз ён студэнт пятага курса завочнага аддзялення  БДУФК, дзе атрымлівае спецыяльнасць “фізічная рэабілітацыя”.

Яўген з Кацярынай пазнаёміліся, калі дзяўчына вучылася ў дзясятым класе. Спачатку разам з сябрамі бавілі вольны час, а аднойчы  маладыя людзі  ўбачылі адзін аднаго з іншага боку. Гэта і паклала пачатак іх рамантычным адносінам. Сёння яны жывуць душа ў душу і гадуюць любімых дзетак.   Іх у сям’і трое: старэйшы адзінаццацігадовы сын Дзмітрый і дачушкі: сямігадовая Сафія і пяцігадовая Паліна. Як атрымліваецца ў  маладога чалавека быць прафесіяналам сваёй справы,  любячым  бацькам і мужам, у чым бачыць каштоўнасць бацькоўства, пра гэта расказвае Яўген.

– Яўген Канстанцінавіч, што ў бацькоўстве радуе Вас больш за ўсё?

–  Радуе сам працэс бацькоўства. Гэта сапраўды найвялікшы дар –  быць бацькам, быць прыкладам для сваіх дзяцей і працягваць пры гэтым выхоўваць самога сябе. Бачыць, як на тваіх вачах з’яўляюцца і растуць дзеці з дня ў дзень.

– Прадоўжыце фразу: “Добры, сапраўдны бацька – гэта…”

– Сапраўдны бацька – гэта той, хто ўдзельнічае ў станаўленні асобы дзіцяці як у духоўным, так і ў матэрыяльным плане, прычым якасна. Разуменне якасці ва ўсіх рознае. Кожны робіць гэта як умее, як яго навучылі. Я лічу, што кожны дзень, узаемадзейнічаючы са сваімі дзецьмі,  вучуся сам.  Хачу быць прыкладам для сваіх дзяцей, каб у іх было жаданне,  гледзячы на мяне, цягнуцца вышэй і ўдасканальвацца ў сваім развіцці.

– Ці бываюць цяжкія моманты ў Вашым бацькоўстве? Чаму для Вас гэта так?

– Бацькоўства – гэта яшчэ і праца. А працаваць даводзіцца заўсёды, бо ад цябе ў пэўнай ступені залежыць жыццё таго, хто расце з табой побач. Таму пэўныя цяжкасці ў выхаванні дзяцей ёсць, але я лічу гэты момант цалкам натуральным і нармальным. Цяжкасці нас загартоўваюць, і праз іх ідзе рост і развіццё мяне як бацькі і адпаведна маіх дзяцей.

– Чаму самаму галоўнаму Вы б хацелі навучыць сваіх дзяцей?

–  Імкнуся даць сваім дзецям рознабаковае развіццё. Вучу іх працавітасці, хачу, каб не баяліся дзейнічаць і каб ведалі, што Бог не можа блаславіць крок, калі ты яго не робіш. Вучу сваіх дзяцей быць удзячнымі за тое, што ў іх ёсць,  і ўносіць свой уклад у якасць жыцця людзей, якія знаходзяцца побач. Так, цяпер гэта адбываецца ў маштабе нашай сям’і, але дзеці набываюць гэтыя навыкі для будучага жыцця. Для мяне важна паказаць ім, што сапраўды важна ў жыцці, а што ў пэўныя моманты жыцця другараднае. Прывіваю сыну і дочкам важнасць шанавання сваёй сям’і, бацькоў, бабуляў і дзядуляў, а таксама ўсіх продкаў, якія ўносілі свой важкі ўклад у наша жыццё,  часам, аддаючы свае жыцці і здароўе дзеля нашай будучыні.

 – Што Вам больш за ўсё запомнілася ў Вашым бацьку?

– Мой бацька, Канстанцін Мечыслававіч Шнырко, мне даў многае. Я ўпэўнены,  што ён заўсёды стараўся максімальна для майго жыцця. У плане праяўлення пачуццяў мой бацька быў досыць стрыманым чалавекам, у яго асаблівы характар, але я заўсёды бачу ў ім дабро і любоў. На працягу ўсяго майго жыцця ён побач, заўсёды ішоў і ідзе мне на дапамогу. Асабліва мне запомніўся  той час, калі бацька браў мяне з сабой у паездкі на аўтамабілі як на асабістым, так і на працоўным. Цяпер і я вельмі люблю вадзіць машыну і падарожнічаць па цікавых мясцінах нашай краіны. Успамінаю моманты зносін з татам з цяплом і радасцю, а некаторыя памятаю,  быццам яны былі ўчора. Я ганаруся, што ў мяне ёсць такі бацька. Ён заўсёды на пазітыве, валодае  пачуццём гумару і заўсёды ў добрай фізічнай форме. Ён для мяне ў гэтым прыклад для пераймання.

– Як Вы лічыце, чаго пазбаўлены сучасныя дзеці?

–  Ва ўсіх дзяцей ёсць тое, што ім даюць або лічаць важным даць іх бацькі і наша грамадства. Што самі бацькі бяруць з жыцця, якімі прынцыпамі і каштоўнасцямі валодаюць, адпаведна тое і перадаюць сваім дзецям. Кожны чалавек робіць гэта па-свойму, як умее ці як хоча. Многія дзеці пазбаўлены ўвагі бацькоў, думаю, што гэтая праблема не толькі сучаснасці, такое здаралася ва ўсе часы і па розных прычынах. Я лічу, што ў сучасным свеце ў нашай краіне ёсць шмат магчымасцяў выкарыстоўваць свой патэнцыял для стварэння. І галоўнае – паказваць гэта дзецям. Свет заўсёды і ва ўсе часы дае поле для дзейнасці, а чалавек сам пазбаўляе сябе пэўных выгод з-за няведання, уласнай няўпэўненасці і ляноты. А цяпер у сучасных дзяцей вельмі шмат магчымасцяў для развіцця і тут многае залежыць ад усвядомленасці бацькоў у плане дыферэнцыравання інфармацыі і ўласнага ладу жыцця ў розных сферах.

– Ці ёсць у Вас страхі ў дачыненні да дзяцей?

– А чаму яны павінны быць? Усе страхі нараджаюцца ад няўпэўненасці ў сабе і недаверу  да свету. Вядома, бываюць сумненні ў правільнасці некаторых дзеянняў у дачыненні да дзяцей, але лічу гэта натуральным працэсам. Мы ж таксама расцём з дзецьмі, і многім момантам у іх варта павучыцца. Дзеці першапачаткова давяраюць свету і спачатку не разумеюць небяспечных момантаў для жыцця і здароўя. І вось тут нам, бацькам, трэба ўзяць на сябе ролю вартаўніка і вучыць дзяцей разумець, дзе небяспечна, а дзе –  не. Калі бацькі вылучаюць страх, то дзеці хутка гэта адчуюць і будуць пераймаць гэта ў сваё жыццё. А ў мяне і маіх дзяцей іншая пазіцыя. Сэнс жыцця  ў радасці, а не ў страху за яе. Я заўсёды памятаю пра меры бяспекі для ўсёй сваёй сям’і.

– Змадэліруйце сітуацыю: жонка  па справах паехала на тыдзень, Вы засталіся адзін дома з дзецьмі.

– Лічу, што глабальныя праблемы выключаны. Тым больш, што неаднаразовы вопыт у такім плане ўжо ёсць. Па-першае, мая жонка заўсёды паклапоціцца загадзя аб тым, каб я сутыкнуўся з найменшымі цяжкасцямі. Па-другое, ёсць яшчэ бабулі і дзядулі, я ім бязмерна ўдзячны. Па-трэцяе, у цяперашні час мае дзеці на сваім узроўні цалкам самастойныя і некаторыя бытавыя пытанні мы ўжо вырашаем сумесна, дамаўляемся і размяркоўваем хатнія абавязкі. Сваім галоўным памочнікам лічу старэйшага сына Дзмітрыя, ён не толькі сам зробіць свае ўрокі, але і дапаможа сястры. Мае дачушкі Сафія і Паліна заўсёды гатовыя дапамагчы ў плане ўборкі і прыгатавання абеду. Хачу падзяліцца сваім вопытам: мы з жонкай стваралі свой сямейны саюз, каб сумесна ўносіць уклад у жыццё, у выхаванне дзяцей, прымнажаць дабро. Саюз мужчыны і жанчыны – гэта штодзённая сумесная праца, у якой павінны адсутнічаць доказы хто правы, а хто вінаваты. Калі бацькі шчаслівыя і знаходзяцца ў стане радасці, то і дзеці будуць у такім стане. Я ад усяго сэрца дзякую сваёй жонцы Кацярыне за тое, што яна  побач са мной, за яе вялікі ўклад у нас, за любоў і клопат пра сям’ю.  Гэтая цудоўная жанчына дае мне магчымасць адчуць бацькоўства ў яшчэ больш яркіх фарбах.

Кацярына КУКАНАВА

Фота аўтара