Одинокие при живых детях: почему старики становятся ненужными?

Маці — самы дарагі чалавек на свеце. Яна з намі ад нараджэння і на працягу ўсяго жыцця. Колькі б гадоў  не было сыну ці дачцы, клапоціцца пра іх. Любіць іх такімі, якія яны  ёсць. Прыносячы сябе ў ахвяру, не чакае нічога ўзамен. Вось толькі тады сэрца сціскаецца ад болю, калі дзеці  здраджваюць роднаму чалавеку і на дапамогу прыходзіць дзяржава.

Гэтую жыццёвую гісторыю паведала адна з адказных асоб, якая стаіць на абароне інтарэсаў інвалідаў і адзінокіх састарэлых. Штодзённа ёй прыходзіцца вырашаць шмат жыццёвых пытанняў, і здзівіць чымсьці амаль немагчыма, але гэты выпадак урэзаўся ў  памяць.

…Тэлефонны званок паступіў з медыцынскай установы. Неабходна было забраць 70-гадовую ляжачую жанчыну,  інваліда першай групы, якую выпісвалі пасля лячэння. Родная дачка адмаўлялася гэта рабіць. «Яна мне не патрэбна», — адрэзала 47-гадовая жанчына. Яна і маці жылі непадалёку ў адным населеным пункце. Да хваробы ў іх былі  добрыя ўзаемаадносіны. Старэйшая спраўна выконвала свае мацярынскія абавязкі, аддаючы ўсю любоў і падтрымліваючы дачку ў віхуры жыццёвых праблем.

Хто ж дапаможа жанчыне зараз,  як не дзяржава і адпаведныя службы? Было вырашана перавезці інваліда на медыка-сацыяльныя ложкі ў адну з медустаноў раёна. Там жанчыне далі крэсла-каляску, і яна змагла не проста ляжаць цэлы дзень у ложку.

Жанчына і сёння знаходзіцца ў дзяржаўнай установе сацыяльнага накірунку, дзе  пра яе клапоцяцца супрацоўнікі. Вось толькі дачка ні разу  не наведала роднага чалавека. Забылася пра маці ці адкладвае візіт на заўтрашні дзень? Галоўнае — не спазніцца…

Гэта рэальная гісторыя. У ёй не названы прозвішчы, населены пункт, медыцынская і сацыяльная ўстановы. Захавана ананімнасць з верай  у тое, што, можа, хтосьці, прачытаўшы гэтыя радкі, пазнае сябе і зменіць свае адносіны да родных людзей. У жыцці кожнага наступае момант, калі трэба аддаваць даўгі, бо ўсіх нас чакае старасць. І толькі ад нас залежыць, якой яна будзе.

Галіна СМАЛЯНКА